ระหว่างทางพิพลอยเอาแต่นั่งร้องไห้ไม่พูดอะไรสักคำ ความผิดหวัง ความเสียใจ ความรู้สึกแย่ๆ วิ่งเข้าหาเธอไม่หยุด ความรักความไว้ใจที่เธอมอบให้ แต่เขากลับทำทุกอย่างพังลงภายในเวลาไม่กี่นาที
หัวใจดวงน้อยแตกสลายราวกับแก้วที่ตกลงพื้นแล้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถทำให้มันกลับมาเหมือนเดิมได้อีกต่อไป
ภาพที่เธอเห็นมันยังคงวนเวียนและชัดเจนอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา ไม่ว่าเธอจะทำยังไงก็ไม่สามารถที่จะลบมันออกไปได้
“ฉันเข้าใจแกนะ” เมื่อเห็นพิพลอยเอาแต่นั่งร้องไห้ ลดาจึงพูดให้กำลังใจ
“อึก! ขอบใจแกมากนะ” พิพลอยตอบพร้อมเสียงสะอื้น เธอพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่ยิ่งพยายามน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาไม่หยุด
“เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกเอง”
ลดาเป็นห่วงไม่อยากให้เพื่อนรักจ่มอยู่กับความเสียใจอยู่คนเดียว ถ้าหากเธออยู่เป็นเพื่อนคงจะทำให้พิพลอยรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“ฉันไม่อยากกลับห้อง” พิพลอยบอกทั้งน้ำตา
