เช้าวันต่อมาอัคคีที่กำลังจะเดินพ้นประตูบ้านต้องชะงักเมื่อเห็นชุลีนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าระเบียงบ้านและบนโต๊ะด้านหน้าหล่อนมีสำรับอาหารเช้าวางอยู่ หล่อนหันมามองลูกชายคนเดียวที่วันนี้เขาแต่งตัวแบบไปรเวท สวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ ดูต่างไปจากวันก่อน ๆ ที่เขามักแต่งตัวเรียบร้อยเวลาออกไปไหน หญิงวัยกลางคนจึงเอ่ยขึ้นว่า
“ตาเอ...วันนี้จะออกไปไหนเหรอเนี่ย ดูท่าทางรีบร้อนจังเลยนะ แล้วไม่ทานอะไรกับแม่ก่อนหรอกเหรอ?”
“ไม่ล่ะครับแม่...คือว่า...เอ้อ...ผมต้องรีบไปน่ะครับ”
“แกจะไปไหนกัน แล้วเมื่อไหร่จะไปเริ่มงาน” พูดพลางขยับแว่นตามองลอดไปยังบุตรชายตั้งแต่หัวจรดเท้า “นี่อย่าบอกนะว่าแกจะออกไปเที่ยวน่ะ...เอ้อ...พึ่งนึกได้ มานี่ก่อนซิ”
หล่อนกวักมือเรียกขณะอัคคีเดินเข้าไปหาหน้ายุ่งๆ
“อะไรครับแม่ นี่ผมรีบนะครับเนี่ย”
“แม่ขอเวลาห้านาที อยากรู้ว่าเมื่อวานที่แกไปรับหนูลดาเป็นไงบ้าง พาว่าที่เจ้าสาวของแกไปทานอาหารก
