เสียงนั้นหวานมาก หวานจนตัวเองไม่คิดว่าเขาจะทำเสียงน่าเลี่ยนขนาดนี้ได้ยังไง ตายละวา...ที่เขาว่าความรักทำให้คนตาบอดมันเป็นจริงใช่ม้าย...เออ...คงใช่...อะไรกันนักหนาวะ...ถามเองตอบเองท่าจะบ้าซะแล้วจริงๆ ยิ่งหล่อนตัวสั่นก็ยิ่งทำให้อัคคีกอดรัดร่างบอบบางแต่ไม่น่าเชื่อว่านุ่มแน่นเต็มไม้เต็มมือ ขณะเดียวกันลดาก็เบียดตัวเข้าหาอกกว้างของเขา หล่อนสั่นเหมือนลูกนกในอ้อมกอดของเขา และอาการสั่นเทิ้มในอ้อมแขนทำให้ความร้อนในกายหนุ่มแล่นพล่าน ความเปียกชื้นบนเรือนร่างหญิงสาวทำให้กลิ่นกายจากตัวหล่อนอบอวลขึ้นมา เป็นกลิ่นหอมจรุงใจยิ่งนัก อัคคีอดที่จะแอบดมกลิ่นหอมยวนใจบนเรือนผมของหล่อนไม่ได้ ความอบอุ่นจากกายถึงกายทำให้ต่างก็ยิ่งกอดรัดกันแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ลดา...อืม...ลดาไม่เคยชอบผู้ชายคนไหนจริง ๆ เหรอเนี่ย ว่าทำไมถึงได้ตอบรับจะเป็นเจ้าสาวของพี่ง่ายๆ”
อัคคีกระซิบกระซาบแต่เสียงของเขาก็ยังดังกว่าสายฝนอยู่ดี ลดาเลย
