เสียงหอบหนักค่อยๆ เบาลง เหลือเพียงจังหวะหายใจแผ่วและเสียงหัวใจเต้นโครมครามในอก ห้องนอนที่เคยมีเพียงเสียงกระแทกกระทั้นเริ่มเงียบสงบ
เซลีนซุกหน้าอยู่กับหมอน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายเหมือนหมดแรงจะขยับต่อ รู้สึกได้ถึงความร้อนวูบวาบแผ่ซ่านทั่วตัว
ครินทร์เดินออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกระเบียง สายตาคมเข้มทอดมองออกไปยังวิวตึกในยามค่ำคืน
เซลีนที่นอนขดตัวใต้ผ่าห่มเริ่มรู้สึกหนาวสั่น ท่ามกลางอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศ จนต้องกระชับผ้าห่มให้มอบความอบอุ่น ความหนักหัวและมึนงงเล่นงานจนเปลือกตาหนักอึ้ง
คนตัวโตเดินกลับเข้ามาข้างใน หลังจากสูบบุหรี่เสร็จสรรพ สายตาจ้องมองร่างบางที่นอนไร้เรี่ยวแรงบนเตียง
“มียาพาราไหมคะ”
“มี ทำไม”
“เซย์รู้สึกเหมือนมีไข้ ปวดหัวด้วยค่ะ”
ครินทร์ไม่พูดอะไร เดินไปหยิบยาพารามาให้เซลีนที่บอกว่าไม่สบาย ก่อนจะกลับมาพร้อมน้ำและยาหนึ่งเม็ด
“ขอบคุณค่ะ…”
“กลับไหวไหม”
“ไหวค่ะ” เสียงเธอแ
