หลังจากกลับมาถึงบ้าน เซลีนทิ้งตัวลงนอนทั้งที่ยังสวมชุดนักศึกษา
ความร้อนผ่าวจากพิษไข้ค่อยๆ ลามไปทั่วร่าง ความอ่อนเพลียทำให้เปลือกตาสีอ่อนปิดลงอย่างช้าๆ เสียงหัวใจเต้นดังในหูสลับกับเสียงลมหายใจหนักๆ ที่ไม่ค่อยสม่ำเสมอ
เธอพลิกตัวเล็กน้อย กระชับผ้าห่มที่ดึงขึ้นมาคลุมโดยไม่รู้ตัว หัวใจเผลอเต้นแรงขึ้นเมื่อนึกถึงการกระทำก่อนหน้านี้ของครินทร์
‘เอามาให้เซย์ทำไมคะ’
‘เห็นหนาว’
“หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะยัยเซย์” เธอบอกตัวเองให้หยุดคิดเรื่องนั้น
มันก็แค่…สัมผัสอบอุ่นชั่วคราว
เขาเป็นห่วงเพราะเห็นเธอป่วย เดี๋ยวพอเธอหายป่วยเขาคงกลับมาใจร้ายด้วยเหมือนเดิม
ไม่นานลมหายใจก็เริ่มช้าลงอย่างสม่ำเสมอ พาเธอดิ่งลึกสู่ความฝัน ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าและพิษไข้กลืนกินจนหมดสิ้น
วันต่อมา
เซลีนเดินลงบันไดบ้านจากชั้นสองมายังข้างล่าง เท้าเล็กชะงักเมื่อเห็นพี่ชายกำลังเทโจ๊กร้อนๆ ลงถ้วย เซนต์เงยหน้าขึ้นมองน้องสาว พลางขยับริ
