“พี่ครินทร์ว่าไงบ้าง?” น้ำตาลเอ่ยถาม หลังจากเซลีนวางสายจากครินทร์ ตอนแรกเธอไม่รู้ว่าครินทร์โทรมา พอทำรายงานเสร็จก็อยากหาอะไรดื่มเพื่อผ่อนคลาย เดินไปหยิบไวน์ไม่กี่นาทีกลับมาเห็นเพื่อนนั่งคุยโทรศัพท์
โชคไม่ดีที่ปลายสายดันเป็น…ครินทร์
“เขาให้เซย์ไปหาภายในสิบนาที”
“เป็นบ้าเหรอวะ” น้ำตาลวางขวดไวน์ลงด้วยท่าทางไม่พอใจ ที่ครินทร์เอาแต่บังคับเพื่อนตัวเอง สงสารเซลีนที่ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวบ้างเลย “แกจะไปไหม”
“ถ้าเซย์ไม่ไปหา เขาจะมาหาถึงที่”
“จะล่าแบ่” (จะเป็นบ้า)
น้ำตาลพ่นภาษาดอกไม้ออกมาเวลาที่รู้สึกหงุดหงิดมากๆ สายตามองเพื่อนสนิทที่มีสีหน้ากังวล ตั้งแต่เซลีนรู้จักกับครินทร์ก็แทบไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลย เหมือนเวลาทั้งหมดถูกขโมยไปโดยครินทร์
เพียงเพราะคนๆ นึงต้องการรักษาแม่ให้หายดี จำเป็นต้องถูกจำกัดจากใช้ชีวิตขนาดนี้เลยหรือ…
“งั้นก็รีบไปเถอะ ฉันไม่อยากให้แกโดนหนักไปกว่านี้”
“ทำไมเซย์กลัวจัง…”
“
