เสียงของปลายสายดังเข้ามาในโสตประสาทเย็นเยียบจนเธอแทบหยุดหายใจ
“มะ…หมายถึงใครคะ” เซลีนเผลอกลืนก้อนแข็งลงคอ พยายามทำเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่หัวใจเต้นโครมครามอยู่ในอก
(ผู้ชายที่อยู่กับเธอเมื่อกี้) เสียงกดต่ำราวกับกักเก็บความโกรธเอาไว้ ไม่ดังมากแต่กดดันจนเธอขนลุกซู่
น้ำตาลยืนมองเซลีนที่กำลังรับสายใครบางคนอยู่ ต่อให้เพื่อนยังไม่บอกว่าปลายสายเป็นใครก็พอเดาได้ มีอยู่คนเดียวที่ตามติดชีวิตเซลีนไม่ต่างจากเจ้ากรรมนายเวร
“เพื่อนค่ะ แค่มากินข้าวด้วยกันเฉยๆ”
เงียบ… มีเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ของเขาที่ลอดเข้ามา ราวกับกำลังข่มอารมณ์สุดขีด
(มันชื่ออะไร)
“เธียร์ค่ะ”
(หึ เพื่อนจริงๆ ใช่ไหม?) ปลายสายหัวเราะหึในลำคอแผ่วๆ ฟังแล้วขนลุกยิ่งกว่าตะคอกใส่
“ค่ะ แค่เพื่อนจริงๆ” เธอกำโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วขาวซีด
(เห็นรถฉันใช่ไหม?)
เธอมองหารถของเขา และก็สะดุดตากับเฟอร์รารีคันหรูที่จอดถัดจากรถอีกคันอยู่ฝั่งตรงข้
