บทลงโทษแสนป่าเถื่อนสิ้นสุดลง เซลีนเข้ามาทำความสะอาดร่างกายบอบช้ำจากความรุนแรงของครินทร์ เสียงสะอึกสะอื้นดังประสานกับเสียงน้ำจากฝักบัวกระทบลงพื้น มือเล็กลูบไล้ร่างกายเบาๆ เธอไม่ได้ยืนใต้น้ำเพราะกลัวโดนบาดแผลที่ยังไม่หายดี
เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจกับบทลงโทษ แต่ร้องไห้เพราะรู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่า
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เซลีนเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนักศึกษาตัวเดิม ดวงตาคู่สวยมองครินทร์ที่เดินเข้ามาในห้องนอนพอดี
“คืนนี้นอนที่นี่ก็ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ เซย์…กลับดีกว่า” ช่วงนี้พี่เซนต์นอนกับเพื่อนแม่จึงอยู่บ้านคนเดียว
“ตามใจ” ครินทร์ไม่ห้าม ปล่อยให้คนตรงหน้าทำตามใจตัวเอง
เซลีนยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องนอนครินทร์ สายตาคมกริบมองตามร่างบางลมหายใจถูกถอนออกมาเบาๆ เดินไปคว้ากุญแจรถแล้วเดินตามเซลีน จากนั้นมือหนาคว้าหมับเข้าที่แขนเล็ก
หมับ
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ครา
