ปัง…
เธอปิดประตูห้องนอน ก่อนจะเดินทอดน่องไปวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะที่เป็นมุมสำหรับใช้ทำงานและอ่านหนังสือ จากนั้นเดินไปทิ้งตัวลงโซฟาตัวเล็กในมุมห้อง หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความบอกน้ำตาลว่าถึงบ้านแล้ว
ก่อนหน้านี้ครินทร์ขอโอกาสแต่เธอไม่ตอบ เดินหนีไปในทันที ที่เงียบไม่ใช่เพราะให้โอกาสแต่เบื่อจะคุยกับเขาแล้ว ต่อให้เธอบอกว่า ‘ไม่ให้’ เขาก็ไม่หยุดตื้อ อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะส่วนเธอไม่ขอยุ่งแล้ว
กดเข้าแชตเดิมของเขา ไล่อ่านข้อความเก่าๆ เมื่อก่อนเขาเย็นชามาก ถามทีตอบกลับมาคำสองคำ บางข้อความอ่านแต่ไม่ตอบ ส่วนข้อความไหนพิมพ์ยาวๆ มีแค่ตอนโกรธกับออกคำสั่ง
ก๊อก ก๊อก
“เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก”
เสียงเคาะประตูที่พ่วงมาด้วยเสียงของแม่ดึงเธอออกจากภวังค์ความคิด เธอวางโทรศัพท์ลงแล้วเดินไปเปิดประตูให้แม่ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นช่อดอกไม้ที่ครินทร์ให้ก่อนหน้านี้อยู่ในมือแม่
เธอทิ้งถังขยะไปแล้วนี่…
“แม
