เซลีนเม้มปากแน่น มือเล็กสั่นเทา ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะกำลังพยายามกลั้นความรู้สึกที่ปะปนในอก ทั้งความอับอาย และความกลัวที่ฝังลึกในร่างกายจนรู้สึกเหมือนจะสำลักลมหายใจ
ครินทร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มือข้างหนึ่งคว้าคางเธอขึ้นมาให้สบตากับเขาโดยตรง
“ขอแค่…ขอให้แม่ได้ผ่าตัดค่ะ พี่ครินทร์จะให้เซย์ทำอะไรก็ได้”
“แน่ใจเหรอหืม” เขาพูด พร้อมกับจ้องมองเซลีน ราวกับหมาป่าที่กำลังดูเหยื่อ “แล้วถ้าสิ่งที่ฉันต้องการมันเป็นมากกว่าที่เธอเคยให้ล่ะ? ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่คือความภักดี และชีวิตของเธอ”
เซลีนสั่นไหว เธอพยายามไม่ร้องไห้ ไม่แสดงความอ่อนแอ แต่มือที่วางไว้บนหน้าขาเริ่มบีบแน่น
“ถ้าเธอกล้าขนาดนั้น…ก็ลองดู” เขาพูดอย่างเย้ยหยัน
เซลีนก้มหน้าลงต่ำ ริมฝีปากกัดแน่นจนเลือดห่อ น้ำตาหนึ่งหยดร่วงลงบนพื้นเงาวับ
ครินทร์เพียงแค่ยิ้มมุมปากอย่างไร้ความรู้สึกเหมือนเคย ราวกับเขาคือปีศาจในร่างมนุษย์ที่มองทุกอย่างเป็น
