กลลวงบ่วงความทรงจำ

จากลา...1

“คุณต้องการอย่างนั้นจริงๆ ใช่มั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไปด้วยความเครียด เขาไม่อยากจะตัดสินใจทำอย่างที่เธอต้องการ เขาไม่อยากเสียเธอไปหรอกนะ แต่สายตาที่เธอมองเขามันมีแต่ความว่างเปล่าและเฉยชา ถ้าเขารั้งเธอเอาไว้ เธอก็มีแต่จะเจ็บปวดเท่านั้น เขาควรจะทำอย่างไรดี ตอนนี้ในหัวของเขามันสับสนไปหมด เขาไม่รู้เลยว่าเขาต้องทำยังไงกับเธอ ถ้าไม่ปล่อยเธอก็ทุกข์ใจ แต่ถ้าปล่อยไป เขาก็ต้องเสียเธอไปตลอดกาล เขาพร้อมที่จะรับเรื่องที่มันจะเกิดขึ้นได้หรือไม่ นั่นมันคือสิ่งที่เขากำลังชั่งใจอยู่

“ถ้าไม่ต้องการฉันคงไม่พูดออกมาแบบนั้นหรอก คุณลองถามตัวเองดูสิว่าที่ผ่านมาเราสองคนมีความสุขกันจริงๆ ใช่มั้ย” นิชาภัทรเอ่ยสิ่งที่ทำให้ปองภพต้องทบทวนหนักกว่าเดิม เพราะว่าใบหน้าของเธอบอกทุกอย่างที่เธอรู้สึกแล้ว มันทำให้เขารู้วึกว่าเขาเห็นแก่ตัวจริงๆ ที่เขายังรั้งเธอไว้กับเขาถึงสามปี

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปหย่ากันพรุ่งนี้แล้วกัน คุณจะได้เป็นอิสระเสียที” นานทีเดียวที่ปองภพเงียบไป ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเอ่ยออกมาด้วยความขมขื่น แต่ทว่ามันไม่ได้แสดงออกมาให้หญิงสาวรู้ เขาเก็บทุกอย่างเอาไว้ได้เป็นอย่างดี มีเพียงความเฉยชาเท่านั้นที่หญิงสาวได้เห็นมัน

“ก็ดี จะได้จบๆ สักที” นิชาภัทรเอ่ยออกมาเสียงเบา มันทั้งโล่งทั้งรู้สึกไม่ดี แต่เขาก็ยังคือเขาสินะ ไม่คิดจะรั้งเธอเอาไว้ สิ่งที่เขาต้องการจากเธอมันก็คือเซ็กส์จากเท่านั้น หาใช่ความรู้สึกอื่นใดจากเธอ นิชาภัทรนี่ก็แปลก เธอจะไปคาดหวังอะไรกับผู้ชายที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ

“แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี่มันคืออะไร คุณปล่อยให้มันเกิดทำไม ทั้งที่คุณต้องการจะจบความสัมพันธ์ที่มันคาราคาซังนี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว” ปองภพเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่ได้ห้ามเขาหาความสุขจากร่างของเธอ มันทำให้เขาแปลกใจจนอดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

“มอบความสุขให้คุณครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะจากกันไง” นิชาภัทรเอ่ยออกมาเสียงขื่น เธอได้รู้ใจเขาจริงๆ ก็วันนี้แหล่ะ ตอนแรกเธอยังลังเลนะที่ต้องไปหากรุณ แต่ตอนนี้เธอไม่ลังเลอีกต่อไป เพราะสามีที่กำลังจะเป็นอดีตของเธอสนใจแค่เซ็กส์จากเธอเท่านั้น