“นิชา คุณไม่พูดอะไรบ้างเหรอ” กรุณเอ่ยถามหญิงสาว แต่ทว่านิชาภัทรไม่หันมาสนใจเขาแม้แต่น้อย ตอนนี้เธอปวดที่ศีรษะเพราะพยายามนึกเรื่องราวของตัวเอง ระหว่างที่นึกไป เธอก็กลัวเหลือเกิน กลัวว่าตนเองจะเป็นผู้หญิงเลวทรามคนหนึ่งที่คบชู้สู่ชาย ยิ่งไม่รู้ก็ยิ่งเจ็บปวดกับความคิดที่ตนเองจินตนาการขึ้นมา
“ออกไป ก่อนที่ผมจะหมดความอดทนกับคุณ” ปองพลเอ่ยออกมาเสียงกร้าว เขาไม่มีทางยอมให้ชายผู้นี้ทำร้ายผู้หญิงที่เขารักได้อย่างแน่นอน แล้วที่สำคัญไปกว่านั้น เขาจะให้ผู้ชายคนนี้รู้ไม่ได้ว่านิชาภัทรความจำเสื่อม
“ก็ได้ วันนี้ผมจะถอยไปก่อน แต่วันหลังผมต้องเอานิชาของผมกลับคืน” กรุณยอมถอยออกไปก่อนเพราะเขากลัวว่าแผนของตนเองจะเสีย เขาไม่ควรทำให้นิชาภัทรถูกฟ้องชู้ ไม่อย่างนั้นความฝันที่จะเป็นลูกเขยของเจ้าสัวร้านทองผู้มั่งคั่งจะกลายเป็นเจ้าสัวที่มีแต่หนี้เอาน่ะสิ
“ออกไป ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เอาดอกไม้สกปรกของคุณออกไปด้วย”
