ฉันเดินเข้ามาในห้องแอบยืนมองพี่เคนอยู่เงียบๆ เมื่อเขาเดินออกไปแล้ว ฉันก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่มและลูบมันเบาๆ เตียงที่เคยนอนกับเขา พอเห็นมันก็อดคิดถึงไม่ได้
“เตียงไม่ใช่ผู้ชายจะลูบอีกนานไหม” ไวฟายทิ้งตัวนอนลงด้านข้างเซลีน
“มึงเงียบไปเลย” ร่างเล็กตอบด้วยน้ำสียงสั่นเครือ
“มึงก็รีบคืนดีกับมันสักที ไม่เห็นต้องเล่นตัวเลย”
“ถ้ามึงไม่เจอแบบกูมึงก็อย่าพูด”
“ผู้ชายบางคนมันก็ไม่ได้เข้าใจเรื่องรายละเอียดอ่อนของผู้หญิงกันหมดทุกคนนะเว้ย บางคนมันก็เลือกที่จะโกหกเพื่อให้คนของมันรู้สึกดีมากกว่าบอกความจริง ที่มันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้”
“แต่พอรู้ทีหลังมันเจ็บไง เหมือนกูเป็นคนโง่ให้เขาหลอก” ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างสุดจะทน
“เฮ้อ มานี่มา” แล้วมันก็ดึงฉันเข้าไปกอด
“ทำไมเขาไม่ดีกับกูเหมือนมึงบ้างวะ” ฉันพูดในอ้อมกอดของไวฟาย มันไม่ได้มีความรู้สึกพิษสวาทอะไร เพราะฉันเห็นมันเป็นแค่เพื่อนเท่าน
