เซลีนเลือกที่จะนั่งดื่มต่อโดยไม่คิดที่จะสนใจอะไร ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ทนไม่ไหว ลากตัวเธอเข้าไปคุยในห้องนอน
“มึงมีอะไร?”
“กูอยากให้มึงลองเปิดใจให้พี่เคนบ้าง”
“แล้วนี่กูไม่เปิดเหรอ?” ฉันกอดอกมองหน้ามัน ด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจที่เห็นมันเข้าข้างพี่เคนมากกว่าความรู้สึกของฉัน
“กูเข้าใจ แต่เปิดของมึงควรให้พี่เคนได้โอกาสง้อมึงบ้างสิ มึงเล่นเมินเขาขนาดนี้ แล้วเขาจะหาจังหวะไหนง้อมึงได้วะ”
“ถ้าทนไม่ได้ก็เลิกง้อไปดิ”
“ทำเกินไปเปล่าวะ กูสงสารพี่เคน” ซิลฟี่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“น้อยไปมากกว่าวะ มึงลองคิดดูนะ ถ้าวันนั้นไม่ใช่แค่โกหกกูว่าแค่ไปหา แต่ไปเอากันละ....” ฉันสะอึกขึ้นเมื่อทนพูดต่อไม่ได้จริงๆ
“เฮ้อ เออกูเข้าใจ” ไม่ว่าใครจะพูดยังไง แต่ทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับตัวเราทั้งนั้นที่เป็นคนตัดสินใจเองทั้งหมด ต่อให้ทุกคนจะบอกให้คืนดีก็ตาม....
#เวลาต่อมา
ฉันกลับมานั่งดื่มและพูดคุยกับพวกพี่
