พระพายพาคุณแม่ไปหาหมอในวันจันทร์ที่แสนวุ่นวาย กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบบ่ายสามแล้ว หากเธอป่วยสาบานได้ว่านอนอยู่บ้านกินยาแน่นอน ไม่มีวันที่จะหอบร่างไปนั่งรอที่โรงพยาบาลให้ต้องกินเวลาพักผ่อน
เพราะเธอไม่มีเงินมาก ทางเลือกจึงพาไปได้แค่โรงพยาบาลของรัฐ แม้อยากจะพาแม่ไปหาหมอที่มันสบายกว่านี้ แต่ความสามารถด้านการเงินเธอไปได้แค่โรงพยาบาลรัฐจริง ๆ
คิดแล้วก็ช้ำใจนัก หากพ่อยังอยู่คงดีกว่านี้ แม่คงสบายมากกว่านี้ เมื่อลงรถเมย์ที่หน้าปากซอยเข้าบ้านก็ไม่มีวินอีก เธอจึงชวนแม่ค่อย ๆ เดินกันเข้ามาในหมู่บ้าน แม้ว่าคุณแม่ของเธอจะยังอายุไม่เยอะมาก แต่ว่าด้วยอาการเจ็บข้อเจ็บเข่า เดินมากก็จะทรมานหน่อย แต่ให้รอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อีกเหมือนกัน ดังนั้นจึงต้องเดินเข้ามากับสภาพอากาศที่ร้อนดุจนรก ที่หากเป็นตัวเองจะสิงอยู่ในบ้านไม่ออกมาเผชิญรังสียูวีเด็ดขาด แต่เมื่อหันกลับไปหาแม่ที่ใบหน้าซีดเล็กน้อยจึงอดถามด้วยความเป็น
