บทที่ 8 ผมเอาไม่เก่ง

1541 คำ

ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ เพราะเธอนั้นไม่เหมาะที่จะอวดเก่งตอนนี้ ท่องเอาไว้ว่าแม่ยังต้องรักษาต้องใช้เงินอีกมาก แล้วแม่ก็เสี่ยงเป็นโรคอีกตั้งมากมาย การมีเงินย่อมดีกว่าการไม่มีเงิน ดังนั้นเธอต้องหันหน้าสู้ พระพายเดินด้วยอาการขาสั่นเล็ก ๆ เมื่อไปยืนที่หน้าห้องรับรองส่วนตัวของคุณพันแสง เธอก็สูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด อย่างน้อยก็คิดว่าเจ้าของบาร์อยู่ด้วย ไม่น่าจะมีอะไรอันตรายต่อร่างกายเธอนัก มือเล็กยื่นเข้าไปเปิดประตูแล้วก้าวเดินเข้าไป แต่เมื่อตัวเธอเข้าไปในห้องแล้วกลับไม่เห็นใครสักคนเดียว จึงสอดส่ายสายตาไปมา แต่แล้วเธอก็โดนมือที่มองไม่เห็นและแสงในห้องที่สลัวจากไฟLED ที่ซ่อนอยู่ตามผนังทำให้พลาดท่าให้กับคนมือไวใจเร็ว ย่องออกมาผลุบ ๆ โผล่ ๆ เหมือนผี “กรี๊ด...ฮึก!!” เสียงกรีดร้องของพระพายเหลือเพียงลม เมื่อริมฝีปากเอิบอิ่มของตัวเองถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาเล็งเธอมาตั้งแต่ประตูทางเข้า เมื่อรับรู

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม