ภัสสรนั่งก้มหน้าเขี่ยข้าวต้มในชามตรงหน้าไปมา อย่างไม่คิดจะตักขึ้นมาใส่ปากเลยสักนิด พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า โดยมีสายตาของพีรพัฒน์นั่งมองอยู่ตลอดเวลา แต่หญิงสาวก็หาได้สนใจไม่ ทำราวกับชายหนุ่มไม่มีตัวตน
“จะกินได้หรือยัง เห็นเขี่ยนานแล้ว” ในที่สุดก็ทนนั่งดูเงียบๆ ต่อไปไม่ไหวเอ่ยถามออกมา แต่คนถูกถามกับวางช้อนลง เงยหน้ามองเจ้าของคำพูด ด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
“ไม่อยากกิน ไม่หิว อยากกลับห้อง” ตอนนี้เธอไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เสื้อผ้าที่ชายหนุ่มส่งซักจะมาส่งซักที เธอจะได้กลับไปนอนโง่ๆ บนเตียง แล้วปล่อยจิตใจให้ล่องลอยไปเรื่อยเปื่อย อย่างไม่มีจุดหมาย เธอไม่อยากนั่งซื่อบื้ออยู่แบบนี้ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากพูด ไม่อยากคุยอะไรกับผู้ชายคนนี้ตอนนี้ ขอให้เธอได้กลับไปตั้งหลักในที่ของเธอก่อนได้มั้ย
“กลับน่ะได้กลับแน่ แต่กินข้าวก่อนได้มั้ย จะได้กิ
