เขาก้มหน้าลงจูบไซ้ซอกคอของเธอ ลูบขยำสะโพกกลมกลึงอย่างเร่าร้อนออดอ้อน เหมือนแมวน้อยไร้เดียงสา แต่แอบหื่นอย่างน่ารัก
“โอวว กัปตัน...ฉัน...ไม่ได้นะ...ไม่ได้นะคะ มันไม่ควรเกิดขึ้น...” ปากของเธอบอกอย่างนั้น แต่ใจเธอกลับกระหายอยากจะมีเซ็กส์กับคนบ้าจนตัวสั่น มันเสี้ยนกระเหี้ยนกระหือรืออย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ผีบ้าหรือผีร่านตัวไหนเข้าสิงเธอให้รู้สึกเร่าร้อนจนไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ โอยย...ทำไมเธอถึงรู้สึกกับสัมผัสสกปรกของเขาและรู้สึกกับลมหายใจอุ่นๆของเขาขนาดนี้
“อ่า ..ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ..เราไม่ควรทำ ไม่ควร ไม่ควรจริงๆนะ อืมม” แต่ครางกระเส่าออกมาโดยไม่รู้ตัว คำว่าไม่ควรเบาลงทุกที..ทุกที...ทุกที “ไม่...ควร...”
“ผมไม่ได้บ้า” เขาพูดย้ำประโยคเดิมราวกับบอกตัวเอง ลมหายใจอุ่นซ่านรดรินตามต้นคอระหงระเรื่อย ราวกับลมแห่งมนตราที่สะกดจิตเธอให้ลุ่มหลง เร่าร้อน และอ่อนระทวยระคนกัน “อ่า...”
“อืมม..คุณ อย่า
