“ว้าย! พี่ธรปล่อยน้ำนะคะ” น้ำรินร้องเสียงหลงเมื่อเขากระชากเธอยัดเข้าไปในรถสปอร์ตสีแดงเพลิงของตัวเอง
“พี่ธรจะพาน้ำไปไหน” เธอเอ่ยถามเสียงหลง หวาดกลัวจับใจเมื่อเห็นสีหน้าดุดันของเขา
“พี่ธรอย่าขับรถเร็ว น้ำกลัว” เธอมองทางอย่างหวาดเสียว หลับตาปี๋ก่อนจะร้องไห้ออกมา วรธรชลอรถเขาสบถออกมายาวเหยียดก่อนจะทุบพวงมาลัยหันมามองคนข้างกาย พยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด
“พี่บอกว่าอย่าไปยุ่งกับมันไง” เขาพูดเสียงกร้าว
“น้ำขอโทษค่ะ น้ำเจอพี่ทศด้วยความบังเอิญ”
“ไอ้นั่นมันสารเลว” วรธรพูดเสียงแข็ง มองร่างที่สั่นเทาด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“ค่ะ”
“ไม่เชื่อพี่ใช่ไหม”
“ไม่ใช่นะคะ แต่พี่ทศไม่เคยทำอะไรน้ำ จะให้น้ำด่าเขาโกรธเขาตามพี่ธรเหรอคะ” เธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ว่าทศทำอะไรเพื่อนสาวที่วรธรรักนักหนายังไง แล้วจะให้เธอด่าทศ ทำท่ารังเกียจหรือโกรธเขาเหรอ เธอทำไม่ได้ ที่สำคัญเขาเคยช่วยชีวิตของเธอเอาไว้
“แค่อย่าไปเ
