“คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ นะคะ” น้ำรินเปรยขึ้นมา ถอนใจเฮือกใหญ่ แต่เรื่องที่ทศเคยช่วยชีวิตเธอเอาไว้ก็ยังเป็นบุญคุณมาจนถึงทุกวันนี้ ใจอยากเชื่อว่าเขาเป็นคนไม่ดีแบบที่วรธรบอก แต่บุญคุณต้องทดแทนเธอคิดแบบนั้นเสมอ
“เอาละ พี่จะไม่ห้ามถ้าน้ำจะคุยกับมันอีก” จู่ๆ วรธรก็พูดขึ้นหันหน้ามาหาเด็กสาวนิ่ง
“คะ?” คราวนี้เธอเองที่อุทานออกมาอย่างแปลกใจไม่น้อย
วรธรผินหน้ากลับไปมองทะเล เขากัดกรามเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด เรื่องที่ใยไหมตายเขายังไม่ลืม รู้ด้วยว่าทศกำลังยั่วโมโหเขาอยู่ เขายอมรับว่าโมโหและเสียท่ามันเพราะเผยความโกรธออกมา ต่อจากนี้ไปตาต่อตาฟันต่อฟัน เขาจะไม่เพลี่ยงพล้ำให้มันอีกต่อไปแล้ว
“น้ำไม่ยุ่งกับเขาหรอกค่ะ ถ้าพี่ธรไม่ชอบ”
“พี่ไม่ชอบแน่นอน แต่พี่ไม่ห้ามถ้าน้ำอยากจะคุยกับมัน” คนพูดไม่ได้คิดแบบนั้นสักนิด เขาไม่เคยรักหญิงใดเท่าน้ำรินมาก่อน เขาหวงเธอ ห่วงเธอและไม่อยากให้เธอเป็นของใครด้วย เด็กหญิง
