“โอ๊ย!”
มณีรินทร์วิ่งไปชนกับร่างสูงของใครคนหนึ่งเข้า อีกทั้งคนตัวสูงยังใช้มือค้ำหัวของเธอเอาไว้
คนตัวเตี้ยกว่าได้แต่ตะกายอากาศไปมาอย่างขัดใจ
“จะไปไหน”
เขากระชากให้เธอเดินตาม มณีรินทร์ทำท่าจะร้องเรียกโชติกา เขาจัดการปิดปากเธอเอาไว้
“คิดจะทำอะไร”
เสียงเขาดุดันน่ากลัว ขณะกดเธอไปกับกำแพงบ้าน ใช้มือตะปบปากเธอเอาไว้ มณีรินทร์สายหน้าไปมา
“อย่าคิดนะว่าจะหนีไปจากที่นี่ได้”
เขาปล่อยเธอในที่สุดเมื่อโชติกาลงเรือไปแล้ว
มณีรินทร์มองอย่างหมดหวัง เข่าเธอทรุดลงในทันที
“ขัดคำสั่งฉัน คิดหนีอย่างนั้นเหรอ”
เขาแบกเธอพาดบ่า มณีรินทร์ดิ้นรนขอร้อง มึนศีรษะไปหมด แต่เขาหาได้สนใจไม่
เขาโยนเธอลงบนเตียงในห้องที่กักขังเธอเอาไว้โครมใหญ่
“โอ๊ย!”
มณีรินทร์ร้องครางเสียงหลง กระดูดแทบหักเมื่อโดนโยนลงบนเตียงอย่างไม่ปรานี
เธอผวาเมื่อเขาโถมร่างลงมาทาบทับ มือบางผลักไสแต่โดนกดไปกับพื้นเตียง เธอดิ้นหนีไปไหนไม่ร
