ผ่านอาทิตย์กลายเป็นเดือน ที่อยู่ใหม่ของวาสิตาทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นมากอย่างบอกไม่ถูก แม้จะรู้สึกเป็นห่วงและคิดถึงมารดามากเหลือเกินก็ต้องอดทน แต่ยังโชคดีที่สามารถพูดคุยกันผ่านมือถือได้แทบจะทุกวัน ได้รับรู้ความเป็นอยู่ของคนเป็นแม่ให้หายห่วงขึ้นมาได้บ้าง
หน้าท้องของวาสิตาตึงแน่นแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว เพราะลูกชายในครรภ์เตรียมพร้อมจะออกมาลืมตาดูโลกในอีกสองอาทิตย์ที่จะถึงนี้ มีทั้งความหวาดกลัว อยากให้คนเป็นยายมาอยู่ข้าง ๆ ในวันที่หลานชายจะคลอด แต่คงทำแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี เพราะคุณากรยังคงแวะเวียนมาหาบ่อยครั้ง แถมยังส่งคนมาคอยสอดแนม เหมือนกับเขาไม่เชื่อว่าคนที่ไร่นั้นจะไม่รู้ว่าเธอหายไปอยู่ที่ไหน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาจะต้องอยากมาวุ่นวายกับเธอและลูก ทั้งที่เธอไม่ติดจะอยากให้ลูกไปยุ่งเกี่ยวหรือพัวพันกับครอบครัวเขาเลยสักนิด
“หนูวาไปกินข้าวได้แล้วลูก อาหารตั้งโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ”
เสียงเรียกจ
