วาสิตาเดินออกไปเดินเล่นที่ริมชายหาด พื้นที่ส่วนบุคคลแลดูเงียบสงบและผู้คนไม่พลุกพล่าน หญิงสาวเลือกนั่งลงใต้ต้นหูกวางที่มีร่มเงาใหญ่ปกคลุม ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังผืนน้ำทะเลอันเวิ้งว้างที่กว้างใหญ่ อนาคตของเธอจะเป็นแบบไหนบ้างนะ แต่รู้สึกแค่ว่า ณ.เวลานี้มันช่างดูมืดมนและไร้ซึ่งหนทางที่จะเดินต่อ
ฝ่ามือเรียวลูบวนที่หน้าท้องกลมโตนั้นนั้นอีกครั้ง อาทิตย์หน้าลูกชายที่น่ารักก็จะเกิดมาลืมตาดูโลกใบนี้แล้ว ชีวิตของเธอสองคนแม่ลูกจะเปลี่ยนไปในทิศทางไหน แน่นอนล่ะว่าคุณากรเขาก็คงจะรักลูกและรับผิดชอบลูกอย่างเต็มที่ แต่กับเธอที่เป็นแม่ของลูกล่ะเขาจะทำอย่างไรกับเธอต่อ เธอต้องอยู่ในสถานะไหนในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
วาสิตานั่งอยู่ใต้ร่มไม้นานนับชั่วโมงแล้ว ทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในบ้านเดินตามหาเธอจนวุ่นวายไปหมด เพราะคิดว่าหญิงสาวคงจะหนีออกจากบ้านไปอีกแล้ว
คุณากรที่เดินตามออกมาที่ริมชายหาดพอมองเห็นวาสิตา เขาก็รีบเดิน
