สัปดาห์ต่อมา
วาสิตารับเงินเดือนเป็นเดือนสุดท้าย ก่อนที่เธอจะเก็บของใส่กระเป๋าสะพายหลังเพื่อที่จะได้เดินทางออกจากบ้านหลังนี้ตามความคิดที่มีก่อนหน้า เธอตัดสินใจดีแล้วที่จะจากไปเงียบ ๆ แบบนี้
"จะไปหาหมอตรวจภายใน ทำไมต้องเอากระเป๋าใบใหญ่แบบนี้ติดตัวไปด้วยนะวา แกไม่หนักหรือไงเดี๋ยวค่อยกลับมาเอาก็ได้ แกจะกลับรถเที่ยวเย็นโน่นไม่ใช่หรือ?" นางมาลาถามขึ้น นางแอบสงสัยและรู้สึกแปลกใจกับทีท่าที่วาสิตาแสดงออกยิ่งนัก
"วาขี้เกียจกลับมาจ้ะป้า วาจะไปหมอชิตเลย คงจะขึ้นรถกลับเที่ยวสี่ห้าโมงเย็นนั่นแหละ ถึงบ้านเช้าพอดี"
"แกลาคุณผู้หญิงไปแค่อาทิตย์เดียว แต่แกเก็บเสื้อผ้าเหมือนแกจะไปแล้วไปลับเลยนะยายวา"
"เสื้อผ้าไม่ได้ใช้น่ะป้ามา วาจะเอาไปแจกเด็กที่บ้านใส่เลยต้องเก็บกลับเยอะ"
"เออ ๆ ตามใจแกเถอะงั้น ไปหาหมอเขาว่ายังไงแกอย่าลืมโทรศัพท์มาเล่าให้ฉันฟังบ้างนะ"
"รู้แล้วจ้ะป้า งั้นวาไปก่อนนะจ๊ะ ป้ามาดูแลตัวเองดี
