ณ ห้องพักผู้ป่วย
“เซีย เป็นอะไรตั้งแต่กลับมาเอาแต่นั่งหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา” ยูราช้อนสายตามองมาด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่กลับเข้าห้องก็เอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดไม่จากับใคร
“เปล่า ฉันก็แค่...” จะสติแตกกับจูบของไอ้บ้านั่น! ใครจะไปคิดว่าจะทำจริง แล้วเกิดเส้นเลือดส่วนไหนในสมองพลิกหรือไง ทำไมถึงจูบจริงล่ะ!
“แค่?” ยูราเอียงคอถามกลับ
“ง่วงนอน เมื่อคืนนอนดึกน่ะ”
“จริงสิ ยังไม่ได้ขอบคุณเลย ขอบคุณนะที่....” ยูราหยุดพูดไว้เพียงเท่านั้น แล้วกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
“มีภาพหลุดออกมาให้ได้เห็นหรือไง” เมื่อคืนจำได้ว่ามีคนที่หยุดดูเหตุการณ์บันทึกภาพเอาไว้ด้วย ซึ่งฉันก็ไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่ เดี๋ยวภาพพวกนั้นก็หายไปเองตามกาลเวลา
แล้วอีกไม่นานเรื่องจะต้องถึงหูแม่แน่นอน...
“ยังสุดยอดเหมือนเดิมเลย”
“ไม่กลัวฉันใช่มั้ย” ความรุนแรงที่ทำลงไป เมื่อมานึกย้อนก็รู้สึกว่าฉันควรลากมันไปทำในที่ลับตาคน แล้วทำให้มา
