พึกกกก!
มือน้อยผลักแผงอกแกร่งจนอีกฝ่ายเซถอยหลัง เมื่อเห็นทุกสายตาจับจ้องแบล็คเริ่มมีสติขึ้นมาพร้อมกับพูดกล่าวเสียงดัง "มึงไม่ช่วยงานกลุ่ม และ ที่สำคัญควรแยกแยะเวลาแรดบ้าง เห็นไหมคนอื่นเขาอยากกลับบ้านกัน!!"
มุมซ้ายขวาเห็นเพื่อนที่เก็บกวาดของ และ ทำงานการ เจลก็รู้สึกผิดแต่ก็ยังเจ็บปวดหัวใจกับคำพูดที่เขากระซิบ จึงตัดสินใจรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องทันที
หมับ!
เพียงแค่ไม่กี่ก้าวนอกห้องกลับถูกจับข้อแขนกระชากรั้งไว้
"เจล" แบล็คเรียกแต่ครั้งนี้น้ำเสียงอ่อนลง "กูไม่ได้ตั้งใจจะปาโทรศัพท์มึงทิ้ง"
"ไม่ได้ตั้งใจเหรอ..พูดง่ายดี"
"เออ กูผิดเอง!!"
"ปล่อย"
แม้จะผลักไสแต่กลับถูกรัดแน่น แรงจากชายตัวสูงใหญ่ทำให้แทบไม่มีแรงขัดขืน
ห้างสรรพสินค้า
"พามาที่นี่ทำไมจะกลับบ้าน" น้ำเสียงหงุดหงิดของเจลถามแต่ก็ถูกลากขึ้นรถ "ปล่อยได้แล้ว!"
"เอาแต่ใจเหมือนกันนะเมื่อก่อนไม่เห็นพูดยากขนาดนี้"
"นั่นมันเม
