“พูดเรื่องอะไรของคุณ..”
เทียร์รดาส่ายหน้าคล้ายว่าไม่อยากเข้าใจ นัยน์ตาสั่นไหวยามจดจ้องใบหน้าของมาริตา
เรื่องราวมันเริ่มจะดิ่งลงทุกทีที่ได้ยินความจริงจากปากเธอ..
“คุณคิดว่าฉันจะพูดเรื่องนี้พล่อยๆ หรือไงคะ ในเมื่อฉันเป็นคนเดียวที่เห็นเขาเจ็บปวดแทบขาดใจ” อีกฝ่ายดูเจ็บปวดจนเก็บอารมณ์ทางแววตาเอาไว้ไม่อยู่ ใต้ตาของมาริตาแดงก่ำราวกับบ่อน้ำตาจะพังครืน
แต่สุดท้ายเธอก็ทำได้แค่ยืนมองเทียร์รดาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ข่มอารมณ์ที่ดันได้เห็นภาพบาดตาบาดใจของทั้งคู่เอาไว้ใต้ริมฝีปากของตัวเอง
“ผู้หญิงคนนั้นที่ติณณ์ตามหามาทั้งชีวิตก็คือคุณ”
“แต่มันจะเป็นฉันไปได้ยังไง..”
ในแววตาของเทียร์รดาดูสับสน พลันเรียวคิ้วก็ขมวดปมเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นโบ
“ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าการจำอดีตชาติได้มันเป็นยังไง แต่ต่อให้คุณคือคนเดียวกับผู้หญิงที่ชื่อเพตา”
“เพตา..” ริมฝีปากสีระเรื่อพึมพำชื่อหนึ่งขณะที่มาริตายังพูดไม่จบ จู่
