“เฮือก”
ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง พลางหอบหายใจหนักกับภาพฝันที่ฉายซ้ำ จนร่างกายผวาตื่นขึ้นมากลางดึกอีกเหมือนเคย
เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบใบหน้าของเทียร์รดา สายตาเหม่อมองเพดานด้านบนนานหลายวินาที
พอได้สติเธอก็ขยับสายตามองเฌอชาที่นอนบนฟูกข้างๆ ก่อนหันมองคนบนเตียงอย่างมาริตาที่นอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่
“ตีสี่..” ริมฝีปากแห้งผาดพึมพำ พลางยกมือขึ้นกุมขมับ หลังมองเวลาที่นาฬิกาบนผนังห้อง
หากไม่ได้ยืนอยู่จุดเดียวกันใครจะมาเข้าใจ..
หยดน้ำตาแห่งความกลัวไหลรินออกจากดวงตา ฝันร้ายที่ต้องเผชิญเหมือนลูปนรกที่ไม่มีวันสิ้นสุด สุดท้ายก็ทำได้แค่ร้องไห้ข่มความกลัวในใจเท่านั้น
เทียร์รดาเดินออกมานั่งทิ้งตัวที่โซฟา ท่ามกลางความมืดสลัวที่ไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัว ตรงกันข้ามการนั่งอยู่ในความมืดเป็นสิ่งที่เธอชินแล้วต่างหาก
“เทียร์”
“พี่ติณณ์..”
โทนเสียงคุ้นหูที่พอได้ยินก็รู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้ง ทำให้เทียร์รดารีบหัน
