บนรถยนต์ที่ขับเคลื่อนไปบนท้องถนน มีเสียงหญิงสาวฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี โดยที่มีสายตาคู่คมเหลือบมองเธอเป็นระยะ
มือบางแตะเปลี่ยนเพลงแล้วเงยหน้าสำรวจรถคียติณณ์ พลางชะเง้อมองสองข้างทางเหมือนลูกแมวตัวขาวที่สนอกสนใจสิ่งรอบข้างไปเสียหมด
หญิงสาววัยแรกแย้มดูสดใสมากกว่าครั้งแรกที่เจอกัน..
ใบหน้าสวยสง่าราวกับพระเจ้าทรงปั้น รูปลักษณ์ภายนอกเหมือนพญาหงส์ที่ดูเข้าถึงได้ยาก อีกทั้งดวงตายังดูเย่อหยิ่งเวลาปรายหางตามอง
หากทว่าภาพจำเหล่านั้นถูกลบไปจนหมดสิ้น เมื่อคียติณณ์ได้ใกล้ชิดกับเธอ ถึงได้รู้ว่าภายใต้รอยยิ้มที่ปรากฏตามสื่อเก็บซ่อนความเจ็บปวดไว้มากมาย
“รถพี่ติณณ์สะอาดมากเลยค่ะ ไม่มีฝุ่นเลย” เธอพูดขึ้น ก่อนจะเงยหน้ามองเขาแล้วโปรยยิ้มหวาน
“พี่ทำความสะอาดบ่อยจนติดเป็นนิสัยแล้วครับ” เขาตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม พลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความประหม่า เพราะคนข้างๆ ดันสวยสะดุดตาเล่นเอาคียติณณ์ไม่กล้าสบตามอง
“ขับรถ
