เนิ่นนานหลายวินาทีที่ความเงียบเข้าปกคลุมบทสนทนา ท่าทางสับสนของเทียร์รดาทำให้ชายหนุ่มไม่กล้าพูดอะไรต่อ นอกจากยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อ
“เธอยังไม่แน่ใจใช่มั้ย..”
“.....”
“พี่ให้เวลาเธอได้เต็มที่เลยเทียร์ พี่รอได้ครับ”
ถึงภายในใจจะตัดพ้อที่ไม่ได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย แต่ใบหน้าคมคายยังคงมีรอยยิ้มประดับไว้ เวลาที่สายตาคู่สวยมองมาเสมอ
คียติณณ์ผ่อนปรนลมหายใจผ่านริมฝีปาก คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าจะต้องกินแห้วกับรักแรกในวัยยี่สิบเจ็ดปี
“ไม่ได้จะร้องไห้ใช่มั้ยคะ” เทียร์รดาเลิกคิ้วถาม หลังจ้องตาเขานานร่วมนาที
“ใครร้องครับ หือ” คียติณณ์หลบตาวูบกลบเกลื่อนพิรุธในแววตา ก่อนจะปลดเสื้อกั๊กสูทที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาว พลางขยับฝีเท้าเชิงกดดันให้เทียร์รดาถอยหลังอัตโนมัติ
เทียร์รดาที่สัมผัสได้ถึงแววตาวาบหวามดูไม่ปลอดภัย รีบยกมือขึ้นยันอกคนตัวสูงกว่า แต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดีในเมื่อส่วนสูงไม่เอื้ออำนวยเอาเสียเลย
“จ
