คียติณณ์ขับรถเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าทางเข้าของตลาดสด สายตาเหลือบมองหน้าจอมือถือที่มีสายเรียกเข้า ก่อนจะหันไปบอกเฌอชาและมองเทียร์รดาที่เบาะหลัง
“เดี๋ยวพี่ตามไปทีหลังนะเฌอ เดินนำกันไปก่อนเลย พี่ขอคุยธุระก่อน” พูดจบคียติณณ์ก็ส่งสายตาเชิงให้มาริตาช่วยดูแลทั้งคู่แทนเขาก่อน
“ถ้ามีอะไรก็โทรมานะติณณ์” มาริตาทิ้งท้ายประโยคไว้ก่อนลงจากรถไป
พอเหลือแค่คียติณณ์บนรถ เขาก็ลอบถอนหายใจก่อนกดรับสายเรียกเข้า กรอกเสียงนิ่งเรียบลงไปตามสาย
“ว่าไง เรื่องไปถึงไหนแล้ว”
( ประธานโชอยากคุยกับท่านประธานเป็นการส่วนตัวค่ะ )
เสียงของเลขาธิการส่วนตัวอย่างณัชชาตอบกลับมา ส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วมุ่นคล้ายว่าไม่สบอารมณ์
เขายกมือขึ้นแตะหว่างคิ้วอย่างครุ่นคิด พลางตอบกลับเสียงเรียบแล้วยกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไร เพราะไม่คิดว่าคนอย่างประธานโชจะมีอำนาจต่อรองเขาในครั้งนี้ได้
“พรุ่งนี้ผมจะเข้าบริษัท ให้เขา
