“จีน..”
“ขา”
ฉันที่ยืนล้างจานอยู่ในครัวขานรับ พลางชะเง้อหน้ามองหาเจ้าของเสียง แต่ก็ยังไม่พบเจ้าตัวอยู่ดี
“จีน” เขาตะโกนเรียกชื่อฉันแล้วก็เงียบไปไม่ได้พูดอะไรต่อ
“มีอะไรคะ” ฉันตะโกนตอบกลับแล้วไป มือก็ล้างจานด้วยน้ำสะอาดไปพลาง
ไม่นานเสียงของพี่ทัพก็ดังขึ้นมาอีก จนฉันต้องล้างมือแล้วเดินโผล่หน้าออกไปจากห้องครัว มองหาเจ้าของเสียงที่เดินวนไปมาอยู่หน้าห้องนอนของตัวเอง
“จีน” พี่ทัพหันมามองฉันแล้วทำหน้าโล่งใจ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาดึงฉันเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น เล่นเอางงเป็นไก่ตาแตกแต่หัววันเลย
“จีนอยู่ในครัวค่ะ”
พูดจบฉันก็เผลอขมวดคิ้ว เมื่ออีกฝ่ายนิ่งงันไป
เขากระชับอ้อมกอดราวกับกลัวว่าฉันจะหายไป และหลายครั้งก็ผวาในตอนกลางคืน เหมือนกับว่าปมของเขายังคงสะกิดให้เจ้าตัวไม่ได้นอน
เพิ่งรู้ว่าพี่ทัพเป็นพวกสะดุ้งตื่นตอนกลางคืน ก็ตอนที่เราอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้นนี่แหละ
หลังจากวันนั้นลุงก็โทรมาเทศนาฉันยกใหญ
