“ไม่งั้นกูจะพาจีนหนีไปจากคนแบบมึง”
สิ้นประโยคจากพี่เจย์ ฉันก็ยืนก้มหน้ามองมือของเขาที่สั่นเทา กำลังกอบกุมมือเล็กของฉันเอาไว้เหมือนกับว่ากำลังปกป้องอยู่
แสนดีขนาดนี้จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน..
ทว่ายังไม่ทันที่จะได้พูดคุยกันให้รู้เรื่องไปมากกว่านี้ พี่ทัพก็คว้าข้อมือฉันอีกข้างไปจับไว้ เขาออกแรงบีบไปตามแรงอารมณ์ ก่อนจะสอดประสานมือเข้ามาตามเรียวนิ้วแทน
“กูไม่เลิกยุ่งกับน้องมึง”
“.....”
“แล้วกูก็ไม่อนุญาตให้มึงพาเธอหนีไปจากกู”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบสายตาฉันที่กำลังสั่นไหว
“ขอร้องล่ะค่ะ.. อย่าโกหกกันอีกเลยนะ” ฉันเอ่ยเสียงสั่นเครือ มองคนบนเตียงผู้ป่วยสลับกับพี่ทัพด้วยสายตาพร่าเบลอ
น้ำตาเอ่อรื้นขึ้นคลอเบ้าอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ ภาพวันวานที่พวกเขาเคยหัวเราะด้วยกันถูกฉายขึ้นมาในความทรงจำ มิตรภาพที่ดีจะจบลงเพียงเท่านี้จริงหรอ
“จีน..” พี่เจย์เรียกชื่อฉัน พลางบีบมือ
