เวลาผ่านไปอีกหลายวัน
เสียงซุบซิบนินทาของพนักงานที่กำลังพูดถึงเหมยลี่และลูกของเธอมันก็แพร่สะพัดไปทั่วบริษัทจนกระทั่งมาถึงหูของเธอ แต่เธอก็พยายามที่จะไม่สนใจอะไร ไม่อยากยุ่ง ไม่อยากทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ เธอรู้ดีว่าไม่สามารถห้ามอะไรกับคำพูดของคนได้ อยากพูดก็พูดกันไป แต่อย่ามาพูดให้ลูกของเธอต้องเสียใจก็พอ
“นี่เหมย...”
“คะพี่?”
“เธอไม่เกรงใจคุณซิลวานบ้างเหรอ ปล่อยให้ลูกตัวเองไปอยู่กับเขาแบบนั้น”
“เกรงใจค่ะ”
“แต่ฉันก็เข้าใจเธอนะ แม่เลี้ยงเดี่ยวนี่เนอะ”
“.....” เข้าใจแบบนี้อย่าเข้าใจเลยจะดีกว่า จะเข้าใจเพื่อพูดเหน็บแนมกันก็ไม่ต้องเข้าใจหรอก เหมยลี่ได้แต่คิดในใจและทำงานของเธอต่อโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดพวกนั้น
ทำไมเธอจะไม่เกรงใจเขาล่ะ เธอเกรงใจจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว แต่เขาก็เป็นซะแบบนั้นไง จะให้เธอทำอะไรได้ นอกจากต้องปล่อยไป
แม่เลี้ยงเดี่ยวมันก็ไม่ได้น่าอายสักหน่
