ผมกลับบ้านคุณอิงตอนดึก เผลอหลับจนไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองอยู่บ้านเรือนไทยนานแค่ไหน ไฟในบ้านยังคงเปิดทุกดวง ผมเลี้ยวรถเข้ามาในบ้าน เห็นคุณอิงวิ่งออกมา มีคุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็พี่เมฆวิ่งตามมาด้วย
“นายหายไปไหนมา โทรไปก็ไม่รับ ฉันเป็นห่วงนายแค่ไหนรู้บ้างไหม คนบ้า ฮือๆ คนใจร้าย ฮือๆๆ”
คุณอิงวิ่งเข้ามากอดผมแน่น แล้วทุบอกผมแรง ๆ เธอร้องไห้จนตาบวมโต ไม่รู้ว่าร้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมกอดคุณอิงแล้วไม่ได้พูดอะไร อ้อมกอดของคุณอิงอบอุ่นเหมือนเตือนให้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
“ขอโทษครับ อย่าร้องไห้เลย”
ผมเช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วจูบซับมันเบา ๆ ที่ดวงตาใส ๆ ของเธอ
“กินอะไรมาหรือยัง หิวไหม เหนื่อยหรือเปล่า วันนี้คุณตาโทรมาถามหานายตั้งหลายรอบ ฉันตกใจแทบแย่ ฮึก”
พูดไปก็จะร้องไป ผมกอดคุณอิงอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าผมไม่ไปไหน
“ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีไหม” คุณพ่อเดินเข้ามาถาม
“ครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ท
