ซูเจินมองบิดา เพื่อขอความเห็น เมื่อเห็นว่าเขาพยักหน้าให้นางจึงเอ่ยเรียกออกมา
“เจ้าค่ะ ท่านปู่หาน”
“ดีดี เด็กดี ปู่ไม่ได้เตรียมอันใดมาให้เจ้า เช่นนั้นรับสิ่งนี้ไว้ เป็นของขวัญพบหน้าก็แล้วกัน” ใต้เท้าหานดึงหยกพกที่อยู่ที่เอวของเขาออกมามอบให้ซูเจิน
“ท่านใต้เท้า มากไปขอรับ” ซูเต๋อรีบเอ่ยแย้งทันที
“ไม่มาก ไม่มาก ข้ารับนางเป็นหลานสาวแล้วจะเรียกว่ามากได้อย่างไร อาเต๋อต่อไปเจ้าก็เรียกข้าท่านอาก็แล้วกัน อย่าได้เรียกใต้เท้าอีกเลย” ใต้เท้าหานโบกมือให้ซูเต๋ออย่างใจกว้าง
เมื่อเห็นว่าเลี่ยงไม่ได้ และการที่เขาเรียกใต้เท้าหานว่าท่านอาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด ซูเต๋อจริงได้เอ่ยเรียกเขาอย่างนอบน้อม
“ขอรับ ท่านอาหาน”
เมื่อมาถึงที่พักของใต้เท้าหาน เขาก็พาสองพ่อลูกเข้าไปพูดคุยเป็นการส่วนตัวทันที
“อาเต๋อ ข้าไม่ขอปิดบังเจ้าที่ฮ่องเต้ส่งข้ามาที่เมืองเหอโจวในครั้งนี้เพื่อตรวจสอบเรื่องราวที่เกิดขึ้น เจ้ารู้สิ
