ของขวัญตื่นอีกทีตอนบ่ายเพราะรู้สึกหิว แต่ไม่ใช่หิวข้าว เธอหิวอะไรเปรี้ยว ๆ อย่างเช่น...
“ตื่นแล้วก็ใส่เสื้อผ้า จะไปส่ง” นายกสุเมธรอจังหวะนี้อยู่แล้ว จนเขาเคลิ้มหลับตาม ไม่หลับได้ไง ไม่ได้นอนทั้งคืน ง่วงก็ง่วง
ของขวัญส่ายหน้า
“ขวัญยังไม่อยากกลับค่ะ”
“ไม่ได้ เธอต้องกลับ” ไม่ว่าเปล่า เดินไปเอาชุดของขวัญมาสวมให้อีกคน ชุดหรือผ้าขี้ริ้วก็ไม่รู้ ทั้งสั้นทั้งรัด ใส่ไปได้ยังไง
ของขวัญแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นหอม ๆ ของเสื้อผ้าลอยเตะจมูก เพราะเมื่อคืนเธอมั่นใจว่ามันสกปรก แต่เช้านี้กลับพบว่ามันสะอาดสะอ้านมาก
“พี่ซักเสื้อให้ขวัญเหรอคะ”
“เครื่องซัก!” อย่างเขาน่ะเหรอจะมานั่งซักเสื้อผ้าเอง ถ้าไม่เพราะมันเปื้อนไปด้วยดินจนแทบเหมือนผ้าขี้ริ้วจริง ๆ ไม่ลงมือขยี้เองแน่นอน
ทั้งเสื้อชั้นใน ทั้งกางเกงใน ขยี้มือมันทั้งหมด ใส่ถุงตาข่ายให้เรียบร้อย จากนั้นโยนลงในถังซักอีกที
สรุป เครื่องซัก
ส่วนคน แค่ขยี้
