ปี๊บ!
“อ๊ะ!” ของขวัญหันขวับเพราะตกใจ เมื่อจู่ ๆ ก็มีคนมาบีบสะโพก กำลังจะต่อว่า แต่พอเห็นเป็นใบหน้าของนายกสุเมธ หญิงสาวทำหน้ายู่ออกมา
“เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอกค่ะ” มันใช่ที่ให้มาจับมาล้วงแบบนี้ไหม แล้วยิ่งที่ตรงนี้คือห้องครัว เกิดใครมาเห็นแย่เลย
“ยังไม่มีใครมาสักหน่อย” สองมือวางค้ำ ลงไปกับเคาน์เตอร์ เอาคางเกยที่ไหล่มนของคนที่เปลี่ยนจากยูนิฟอร์มของสถานศึกษาเป็นของหมู่บ้านคันคาย
เสื้อแขนกระบอกสีคราม กับกระโปรงผ้าซิ่ ลายคราม ยืนบนรองเท้าคัทชูสีดำกำมะหยีขับผิวขาว ความสูงของส้นอยู่ที่หนึ่งนิ้ว กระนั้นก็ยังคงเตี้ยกว่าเขาอยู่ดี
ขมวดคิ้วเมื่อเห็นมือเรียวกำลังกดน้ำร้อนลงในถ้วยบะหมี่
“ผัวจนเหรอ ทำไมถึงต้องกินมาม่า”
ของขวัญส่ายหัว เธอไม่มีเวลาต่างหาก อะไรใกล้มือก็หามากินก่อน
มือหนาจับถ้วยมาม่าทิ้งลงถังขยะต่อหน้าต่อตาของขวัญ ทำเอาหญิงสาวอ้าปากค้าง
“นายก!” อยู่ที่เทศบาลเธอยังเรียกอีกฝ่ายว่า ‘นายก
