" เพิร์ลครับ ไนท์อยู่ที่นี่แล้วใครทำอะไรเพิร์ล "
เสียงนุ่มนวล พร้อมกับมือที่สัมผัสเบาๆ ที่ต้นแขน ทำให้เธอ ร้องไห้ออกมา อีกครั้ง
" ไนท์ เพิร์ล "
เธอเรียกชื่อเค้า แล้วมองใบหน้าที่อยู่ในความทรงจำมาตลอด แปดปีเต็ม ตลอดเวลา ที่ไม่ได้เจอ ไม่มีวันไหน ที่ไม่คิดถึงเลย แม้แต่น้อย
" เพิร์ล ถ้าอยากร้องไห้ ก็ร้องนะ ร้องกับไนท์ ร้องให้ไนท์ฟัง แล้วไนท์จะปลอบเพิร์ลเอง "
มือหนารั้งตัวเธอเข้ามากอด เค้าอยากจะปลอบใจเธอ อยากจะกอดเธอ แล้วบอกว่า เราทั้งคู่ จะไม่เป็นอะไร เราไม่เป็นอะไรแล้ว ทั้งนั้น
เสียงร้องไห้ ปิ่มใจจะขาด ทำให้คนที่นอนพักอยู่ วิ่งออกมาจากห้อง ด้วยความตกใจ คุณเพิร์ลซบอยู่กับ อกของเชฟ หนุ่ม แล้วทั้งคู่ ก็ร้องไห้ ออกมา
" คุณเพิร์ล เป็นอะไรคะ เจ็บตรงไหน "
คนดูแล เข้ามาประคอง คุณหนูด้วยความตกใจ ที่เห็น คุณเพิร์ลร้องไห้ อย่างหนักออกมา นานๆที เธอจะนอนน้ำตาไหล อยู่บนเตียง แต่ไม่เคยฟูมฟายแบบนี้
