บ่วงเสน่หาวิวาห์จำยอม

คิดว่าการแต่งงานเป็นเรื่องตลกเหรอ...1

“อย่ามาใส่ร้ายบัวนะ บัวไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าพี่ไผ่อยากรู้ความจริง ทำไมพี่ไผ่ไม่ไปถามคุณพ่อคุณแม่ล่ะคะ” นิศาชลเอ่ยด้วยความไม่พอใจ ใครจะไปอยากแต่งงานกกับคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นพี่ชายมาตลอด ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องการทดแทนบุญคุณเธอก็ไม่มีวันยอมทำอย่างแน่นอน

“มันไม่มีความจริงอะไรทั้งนั้น นอกจากบัวเป็นต้นคิดเรื่องทั้งหมด เลิกเสแสร้งแล้วไปบอกคุณพ่อคุณแม่ซะ พี่ไม่อยากแต่งงานกับคนที่คิดว่าเป็นน้องสาวมาตลอดชีวิต” ถึงแม้จะโกรธ แต่วาฤทธิ์ก็พยายามใจเย็น ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องที่ผ่านมา มันทำให้เขาโกรธเธอไม่ลง แต่ถ้าขืนเธอยังไม่ยอมยกเลิกงานแต่งงาน ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ มันอาจจะติดลบ จนเขาไม่สามารถมองเธอเป็นน้องสาวได้อีก

“ถ้าพี่ไผ่จะเชื่ออย่างนั้น บัวก็ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ เพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่การตัดสินใจของบัว” นิศาชลไม่อยากอธิบายอะไรอีกแล้ว เพราะต่อให้เธอพูดอะไรออกไปวาฤทธิ์ก็คงไม่มีทางเชื่อเธออย่างแน่นอน

“ถ้าอยากแต่งกับพี่มาก พี่ก็จะยอมแต่งให้ แต่ต่อไปนี้ความรู้สึกดีๆ ที่พี่เคยมีให้บัวในฐานะพี่น้องคงไม่มีอีกแล้ว เธอจะเป็นได้แค่คนที่พี่เกลียดเข้ากระดูกดำเท่านั้นแหล่ะบัว” วาฤทธิ์กล่าวเสียงเครียด เขาไม่มีทางยอมเสียสมบัติที่ควรจะเป็นของเขาให้กับนิศาชล ต่อไปนี้เขาจะเอาคืนนิศาชล ในเมื่ออยากเป็นเมียเขานัก เขาจะทำให้เธอสะกดคำว่าความสุขไม่เป็นเลยทีเดียว

ชายหนุ่มคิดแต่ในมุมของตนเอง เขาไม่คิดสักนิดว่าทุกคนกำลังพยายามทำเพื่อเขา เขาได้รู้ความจริงเรื่องวิกานดาไม่จริงใจกับเขา แต่เขาก็ยังไม่ยอมรับความหวังดีที่ทุกคนหยิบยื่นให้ และยังตั้งป้อมที่จะทำร้ายนิศาชลอีก เขาไม่รู้เลยว่า วันหนึ่งข้างหน้าเขาอาจจะเสียใจที่ทำแบบนี้

ทางด้านนิศาชลนั้นเธอก็เจ็บปวดกับสิ่งที่เขาพูดกับเธอ แต่เธอจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาตั้งใจจะทำแบบนั้น เธอคงต้องปล่อยให้เขาทำตามที่เขาต้องการ แต่ถ้าวันหนึ่งที่เธอทนเขาไม่ไหว หญิงสาวคงจะกราบลาบิดามารดา แล้วเดินไปจากชีวิตของเขา ตามที่เขาต้องการ

“พูดจบแล้วใช่มั้ยคะ บัวจะได้ออกไปข้างนอก” นิศาชลอยากหนีไปจากตรงนี้เต็มทน เธอไม่อยากอยู่รับฟังคำถากถางของเขาอีกแล้ว ลำพังแค่คำว่าเกลียดที่เขามอบให้เธอ หญิงสาวก็รู้สึกเจ็บมากแล้ว เธอไม่อยากรับอะไรแย่ๆ จากเขาอีกแล้ว