“พี่คิน เราไปกันเถอะค่ะ”
“อ๋อ ได้สิ...ผมไปก่อนนะครับ”
ประโยคสุดท้ายอาคินบอกกับทศวรรษตามมารยาทเพราะอีกฝ่ายเป็นเจ้าของบ้าน แต่ก็ได้รับเพียงนัยน์ตาราบเรียบกลับมาเท่านั้น ทศวรรษไม่พูดอะไรสักคำ เขาทำเพียงจ้องหน้าอาคินโดยแสดงท่าทางไม่ชอบหน้าอย่างชัดเจน
อาคินละความสนใจก่อนจะหันมาเปิดประตูรถให้อิงดาวขึ้นไปนั่ง ส่วนเขาก็อ้อมไปยังฝั่งคนขับและรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนออกไปทันที
สายตาเยือกเย็นมองท้ายรถคันนั้นจนกระทั่งหายไป รังสีอันตรายแผ่ซ่านออกมาจนเจ้าตัวก็ไม่รู้ ทศวรรษยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาล้วงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงและกดโทรออกหาใครบางคน
(ฮัลโหล พี่ทศ)
“แพร วันนี้ว่างไหม”
(ว่างค่ะ พี่ทศมีอะไรเหรอคะ)
“พี่จะชวนไปกระบี่”
รถยนต์ขับออกจากรั้วบ้านหลังใหญ่แล้ว อาคินมองถนนอย่างตั้งใจแต่ก็พูดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
“คุณทศวรรษดูไม่ค่อยพอใจเลยนะ”
อาคินคิดแบบนั้น เพราะจากสีหน้าและแววตาที่อีกฝ่ายส่งม
