รถยนต์จอดลงที่เดิมเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ร่างสูงรีบลงจากรถและกวาดสายตามองหาอิงดาวทว่าไร้วี่แววของเธอ เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะเข้าไปเลือกชุดแต่งงานอยู่ในร้าน ทศวรรษจึงมุ่งหน้าไปทางประตูร้าน ทำท่าจะผลักเข้าไปแต่เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน เขาล้วงมันออกจากกระเป๋ากางเกงและกดรับสายเมื่อเป็นเบอร์ของมารดา
“ครับแม่”
(ตาทศ ทำไมหนูอิงถึงกลับบ้านมาคนเดียวล่ะ แล้วลูกอยู่ไหน ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ)
น้ำเสียงของคุณนายละมัยเจือความกังวล ทศวรรษได้ยินแบบนั้นก็พ่นลมหายใจออก จากที่จะเข้าไปในร้านเพราะคิดว่าอิงดาวรออยู่ข้างใน เขากลับหมุนตัวเดินขึ้นรถยนต์ของตัวเองด้วยใบหน้าคุกรุ่น
“อิงดาวถึงบ้านแล้วเหรอครับ”
(ก็ใช่น่ะสิ แม่เห็นอีกทีก็ตอนที่หนูอิงวิ่งขึ้นบันไดไปแล้ว มีอะไรกันล่ะลูก จะแต่งงานกันอยู่แล้ว อย่าทะเลาะกันนักสิ)
“ผมผิดเองครับ”
(ตาทศ...)
“...”
(เอาล่ะ ค่อยเลือกชุดวันอื่นก็แล้วกัน ลูกก็รีบ
