“แล้วตอนลูกสาวตาย คุณเสียใจขนาดนี้หรือเปล่า”
ปูชะงักนิ่งเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะกลอกสายตาที่เบิกโพลงไปมา ฉับพลันมุมปากของปูก็กระตุกยิ้ม
“อีมัทน่ะเหรอ”
“...”
“มันไม่เคยมีประโยชน์ จะตายหรืออยู่ก็ไม่ต่างกัน”
“...”
“คนอย่างมันตาย ๆ ไปได้ก็ดี”
“...”
“คุณออกไปได้แล้ว”
ทศวรรษจ้องหน้าปูนิ่ง เขาอดกลั้นอารมณ์ที่เดือดดาลอยู่ข้างใน มือกำแน่นจนสั่นเกร็ง ก่อนจะถือถุงใบใหญ่ที่ในนั้นมีของของมัทออกจากบ้านหลังนี้
เขาหันกลับไปมองบานประตูไม้ที่ปิดลงสนั่น ก่อนจะเดินออกจากบ้านหลังนั้น
บ้านที่ไม่ต่างจากบรกบนดิน
ทศวรรษขึ้นรถแท็กซี่มาแล้ว ทว่าภาพเมื่อครู่ยังฉายชัดอยู่ในหัว มันสะเทือนใจจนดวงตาแดงก่ำเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ภาพของปู น้ำเสียงและท่าทางที่พูดถึงลูกสาวตัวเอง
‘อีมัทน่ะเหรอ คนอย่างมันตาย ๆ ไปได้ก็ดี”
ประโยคที่ทศวรรษได้ยินมันออกมาจากปากของคนที่เป็นแม่แท้ ๆ เขาได้ฟังเรื่องราวของเธอจากปากเมื่อ
