ตอนที่ 8 ข้อแลกเปลี่ยนปริศนา
1715 คำ
ตู้ม!!
ผิวน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง นัยน์ตาแข็งกระด้างจ้องมองอิงดาวที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำด้วยท่าทางนิ่งงัน เขาเคยบอกกับตัวเองว่าสักวันจะกำจัดผู้หญิงที่เกาะติดเขาเป็นปลิงให้ออกไปจากชีวิต และโทษฐานที่เธอคนนี้เคยกลั่นแกล้งคนที่เขารักอย่างไม่น่าให้อภัย แค่สารภาพผิดกับขอโทษมันจะไปพออะไร และถึงแพรไหมจะเอาเรื่องอีกฝ่าย ยังไงอิงดาวก็รอดเพราะผู้หลักผู้ใหญ่หนุนหลังเธอไม่น้อย โดยเฉพาะมารดาของเขา คนเลวก็ต้องโดนเอาคืนด้วยคนเลว
มันจะได้สมน้ำสมเนื้อ
น้ำกลิ่นเหม็นรสชาติเฝื่อนเข้าปากเข้าจมูกจนหายใจไม่ออก อิงดาวพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองไปเกาะที่ทางเดินซึ่งมีร่างกำยำยืนมองอยู่แต่ก็ไม่ง่ายเลย เธอว่ายน้ำไม่เป็น และด้วยความตกใจทำให้อิงดาวลนลานจนรู้ตัวว่าตัวเองใกล้จะจมลงสู่ก้นลึกขึ้นทุกที ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือแววตาที่เรียบนิ่งของทศวรรษ รังสีเลือดเย็นไร้ความเมตตาแผ่ซ่านออกมาและเขากำลังจะฆ่าเธอให้ตายอย่างทรมานโดยไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาช่วย
ตัวร้ายเกลียดคู่หมั้นมาก...มากซะจนเธอเองก็ไม่คาดฝัน
ร่างกายของอิงดาวจมลงไปช้า ๆ มันรวดเร็วมากจนน้ำที่อัดเข้ามาทำให้เธอหมดสติลงในที่สุด
.
.
.
...แสงสว่างสีขาวโพลนสาดส่องเข้ามาจนต้องหรี่ตาลง ก่อนที่แสงนั้นจะหายไป เหลือเพียงความว่างเปล่าและตรงหน้าของเธอมีกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ หญิงสาวมองไปรอบข้างอย่างตื่นตระหนกก็พบว่าเป็นพื้นที่ว่างอันไกลโพ้น และกระจกบานใหญ่ตรงหน้าที่สะท้อนภาพบางอย่างคือภาพของ ‘มัท’
เด็กสาวอาการโคม่าอยู่ในห้องไอซียูที่มีเครื่องช่วยหายใจและเครื่องมือการแพทย์มากมายช่วยเหลืออยู่
“น...นั่นมันอะไรกัน”
เธอมองภาพในกระจกด้วยร่างกายที่สั่นระริก ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มใหญ่ของผู้ชายดังออกมา หญิงสาวหันมองซ้ายขวาอย่างหวาดกลัว ทว่าก็ไม่เจอเจ้าของเสียง
ราวกับเสียงนั้นลอยมาจากที่ไกลแสนไกล...ได้ยินเพียงแค่เธอคนเดียว
‘โอกาสสุดท้ายของเธอมาถึงแล้ว’
เสียงนั้นดังกึกก้อง หญิงสาวกลืนน้ำลายฝืดลงคอ หรือนี่จะเป็นโลกแห่งความตาย เธอถูกตัวร้ายแกล้งจนตกน้ำและตายไปจนมาอยู่ที่นี่
แต่ภาพในกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนภาพของมัทซึ่งกำลังรักษาตัวอยู่มันคืออะไร
“หมายความว่ายังไงคะ”
เสียงสั่นเครือพูดออกไป มองซ้ายขวาที่ว่างเปล่าไกลสุดลูกหูลูกตา ที่ตรงนี้มีเพียงเธอคนเดียว
‘เธออยากอยู่ที่ไหน? สาวน้อย’
“หมายความว่ายังไงคะ ฉันไม่เข้าใจ”
‘อยากอยู่ในร่างใหม่ที่ชื่ออิงดาว หรืออยากกลับไปใช้ชีวิตเก่าที่เป็นเด็กสาวในกระจกกันล่ะ?’
เธอไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้...ไม่อยากเชื่อเลยจริง ๆ ไม่ว่ามันจะคือเรื่องบ้าอะไรก็ตาม แต่เธอก็พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วว่าสามารถย้ายมาอยู่ในร่างของตัวละครในนิยายได้ จะบอกใครก็คงไม่มีใครเชื่อ และเหตุการณ์นี้ก็เช่นกัน
เธอต้องเลือกงั้นเหรอ?
“...”
สองมือกำแน่น ก่อนจะพูดออกไป
“ทำไมฉันต้องเลือกคะ”
เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรตัดสินใจอย่างไร มัท คือชีวิตจริงของเธอ ส่วน อิงดาว คือชีวิตของคนอื่น อีกทั้งเป็นชีวิตในนิยายที่เธออ่านเท่านั้น ถ้าหากจะต้องเลือก—
‘มัท หรือ อิงดาว’
เสียงทุ้มใหญ่ปริศนายังคงพูดออกมา ดวงตากลมเบิกโพลงกลอกซ้ายขวาอย่างตื่นตระหนก
มัท หรือ อิงดาว
จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าเมื่อนึกถึงชีวิตของมัท มันเลวร้ายมากซะจนอยากตายไปรู้แล้วรู้รอดอยู่หลายครั้ง และเหตุการณ์สุดท้ายที่เธอเจอ คือมัทถูกพ่อเลี้ยงและเพื่อนของอีกฝ่ายอีกหลายคนกำลังจะข่มขืน ภาพสุดท้ายที่ยังติดตาคือไฟหน้ารถกระบะพร้อมกับเสียงแตรดังลั่นถนน ความเจ็บปวดที่ร่างกายและหัวใจซึ่งไม่อาจลืม ส่งผลให้ร่างกายของเธอสั่นระริก ดวงตาหมองหม่นอย่างหวาดกลัว
ไม่...เธอไม่อยากกลับไปอยู่ในชีวิตเดิมอีกแล้ว ไม่อีกแล้ว...
ฉับพลันความคิดที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นก็ได้เกิดขึ้น หากเธอตัดสินใจที่จะไม่กลับไปในร่างของตัวเองอีกตลอดกาลล่ะ...
“ถ้าฉันบอกว่าต้องการอยู่ในร่างของอิงดาว ถ้าเป็นแบบนั้น...อิงดาวตัวจริง—”
‘เจ้าของร่างนี้ตายเพราะหัวใจล้มเหลว ตั้งแต่วันที่เธอตื่นขึ้นมาวันแรก’
“...”
ร่างบางนิ่งงัน ดวงตาเบิกกว้างและพูดอะไรไม่ออก
อิงดาวตายไปแล้วงั้นเหรอ เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเข้ามาอยู่ในร่างของอีกฝ่ายสินะ
ทว่ามัทที่ถูกรถชนยังไม่ตาย หากเธอเลือกที่จะเป็นมัท อิงดาวก็จะตายไปเพราะจมน้ำในวันนี้
แต่ถ้าเธอเลือกอิงดาว...มัทในห้องไอซียูก็จะตายเหมือนกัน
‘หมอคะ แล้วค่าใช้จ่ายจะบานปลายไปถึงไหน ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกนะ’
‘ถ้าไม่ฟรี หมอก็ไม่ต้องรักษามันแล้ว ผมกับเมียไม่มีเงินจ่ายหรอก!’
เสียงที่คุ้นเคยดังออกจากกระจกบานใหญ่ ภาพของปู แม่แท้ ๆ ของมัทที่ยืนข้างใหญ่ พ่อเลี้ยงสารเลวกำลังคุยกับหมอเรื่องการรักษาของมัท หัวใจดวงน้อยปวดร้าวเหมือนถูกค้อนยักษ์มาตีซ้ำ ๆ เมื่อรู้ว่าชีวิตของเธอไม่ได้มีความสำคัญต่อแม่อีกแล้ว ร่างบางร้องไห้สะอื้นอย่างน่าสงสาร ภาพทุกเหตุการณ์ตั้งแต่เด็กจนโตผุดย้อนเข้ามาเหมือนฉายหนังซ้ำ ความเจ็บปวดทั้งกายและใจที่ถูกครอบครัวทารุณ ความทรมาณที่เธอไม่เคยลืมมัน
สุดท้ายหญิงสาวก็ตัดสินใจได้ในที่สุด เธอไตร่ตรองดีแล้วในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูดออกไป
“ฉันต้องการอยู่ในร่างของอิงดาวค่ะ ฉันจะไม่ยอมกลับไปเป็นมัท”
ถึงชีวิตของอิงดาวจะถูกคู่หมั้นทำร้าย แต่เธอคิดว่ามีทางแก้ไข ปัญหามันอยู่ที่อิงดาวรักทศวรรษและไม่ยอมปล่อยเขาไป เขาถึงเกลียดเธอ เรื่องวุ่นวายมันจึงเกิดขึ้น แต่นี่เธอไม่ได้รักเขา แค่เธอขอถอนหมั้นและต่างคนต่างอยู่กับทศวรรษ ปล่อยให้เขาไปใช้ชีวิตของตัวเอง เขาจะไปรักนางเอกก็ช่างเขา...เท่านั้นก็จบ
ดีกว่ากลับไปในชีวิตเดิม...ที่ไม่มีใครต้องการ
‘ถ้าอย่างนั้นก็จงทำตามข้อตกลงต่อไปนี้’
“ข้อตกลง?”
‘ทำให้ผู้ชายคนนั้นรักเธอให้ได้ ถ้าทำสำเร็จ เธอจะได้อยู่ในร่างของอิงดาวตลอดไป’
“ว่าไงนะ—”
‘แต่ถ้าไม่สำเร็จ เธอจะกลับไปเป็นเด็กสาวในกระจกคนเดิม เวลาของเธอมีไม่มากสาวน้อย จนถึงวันนี้ของอีกสองเดือนข้างหน้า’
ใบหน้าของเธอตื่นตระหนก ข้อตกลงที่ไม่เข้าใจนัก ทำให้เสียงแหบพร่ารีบถามออกไป
“ทำให้ผู้ชายคนนั้นรักให้ได้เหรอคะ!?”
เธอกำลังจะหนีจากทศวรรษเพื่อให้ได้เป็นอิงดาวอย่างมีความสุข เธออยากจะถอนหมั้นกับเขาด้วยซ้ำ แต่แล้วทำไม...
‘ใช่ แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ทศวรรษอย่างที่เธอคิด’
“แล้วใครคะ?”
‘อาคิน’
“...!!”
‘ทำให้อาคินบอกรักเธอให้ได้ และเธอจะได้อยู่ในร่างของอิงดาวตลอดไป’
เฮือก!!!
ริมฝีปากกระอักน้ำออกมาก่อนจะลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าหล่อของตัวร้ายที่โน้มลงมาใกล้ราวกับพึ่งผายปอดช่วยชีวิตเธอ ทศวรรษที่เปียกซกไปทั้งตัวพ่นลมหายใจออกเมื่อเห็นว่าอิงดาวฟื้นขึ้นมาแล้ว สายตาของเขาดุดันตวัดมองไปทางอื่นก่อนจะผละออกจากร่างของหญิงสาวที่นอนราบบนพื้น รอบข้างเต็มไปด้วยผู้คนในร้านที่ยืนเอาใจช่วยให้ชายหนุ่มช่วยชีวิตคนตกน้ำได้...และเธอก็ฟื้นในที่สุด
“รถโรงพยาบาลมาแล้วครับ!”
“ทางนี้ค่ะ คนตกน้ำอยู่ทางนี้!”
อิงดาวได้ยินเสียงของแพรไหม ก่อนตัวเองที่นอนราบไม่มีแรงลุกถูกเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลพาขึ้นเตียงและเข็นออกจากร้านอาหารไป ดวงตาลืมขึ้นมองเพดานรถตู้ของโรงพยาบาลนิ่ง ๆ ราวกับคนไร้สติ เพราะเธอเอาแต่นึกถึงเรื่องราวที่พึ่งพบเจอมา
เสียงปริศนากับข้อตกลงนั่น...จะเป็นเรื่องที่มีอยู่จริงหรือแค่จินตนาการฝันไปชั่วครู่ เธอไม่อาจรู้ได้เลย ทว่าเรื่องมหัศจรรย์ที่เธอได้ย้ายมาอยู่ในร่างคนอื่นก็ประจักษ์ให้เห็นว่าเรื่องเหนือธรรมชาติที่น่าเหลือเชื่อมีอยู่จริง เธอเจอมากับตัวเอง
งั้นก็แปลว่าข้อตกลงของเสียงปริศนาที่เธอพบเจอมาตอนหมอสติ...
ก็ไม่แปลกหากจะเป็นเรื่องจริงเช่นกัน
19.00 น.
“พี่ทศกลับโรงแรมเถอะค่ะ เดี๋ยวแพรเฝ้าคุณอิงเอง”
“ไม่ได้ แพรกลับโรงแรมกับพี่”
“จะทิ้งคุณอิงไว้ที่โรงพยาบาลคนเดียวได้ไงคะ”
“จะเป็นไรไป ไม่ตายก็ดีแค่ไหนแล้ว”
เสียงคนคุยกันทำให้คนที่หลับเพราะฤทธิ์ยาตื่นขึ้นมา มองไปตามเสียงของคนสองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงนอนของเธอ อิงดาวอยู่ที่โรงพยาบาลและหมอขอให้แอดมิทหนึ่งคืนเพื่อคอยดูอาการเพราะเธอมีไข้ หญิงสาวรู้สึกหนักอึ้งที่ศีรษะ มองทศวรรษกับแพรไหมที่หันมามองเช่นกัน
“คุณอิงตื่นแล้วเหรอคะ”
“ค่ะ”
น้ำเสียงแหบพร่าตอบกลับไป ก่อนจะสายตาของเธอจะไปสบเข้ากับนัยน์ตาดุร้ายของทศวรรษยามหันมามอง
“ตายยากตายเย็นจริง ๆ”
นี่คือประโยคทักทายของคนที่ทำให้อิงดาวมีสภาพเป็นแบบนี้ เธอกัดฟันแน่นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอ แต่ก็ต้องอดกลั้นความโกรธเอาไว้ข้างใน
- ผู้เขียน
