สายลมพัดโชยหอบกลิ่นอายของทะเลมาสู่คนที่ยืนอยู่ชายหาด ดวงตากลมโตทอดมองท้องทะเลสีครามเบื้องหน้าในยามเช้าตรู่ หลังจากพระอาทิตย์เคลื่อนตัวขึ้นสู่เส้นขอบฟ้าได้ไม่นาน เรียวปากอิ่มแย้มยิ้มบางออกมา เพราะคิดไปถึงอีกสิ่งที่หายออกไปจากชีวิต
“แพรคิดถึงที่รักนะ” นั่นคือความรู้สึกของแพรวาในขณะนี้
เธอคิดถึงที่รัก หุ่นยนต์ที่แสนวิเศษสำหรับเธอ หุ่นยนต์ที่เข้ามาเปลี่ยนโลกของเธอจากหน้ามือเป็นหลังมือก็ว่าได้ เปลี่ยนเธอไปในทางที่ดีขึ้น ทำให้เธอมั่นใจในตัวเองมากขึ้น และเมื่อเขาทำหน้าที่นั้นสำเร็จ เขาก็จากเธอไปทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่สวยงามเท่านั้น
วันนั้นแพรวาจำได้ดีถึงการจากลา เธอตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมกับความว่างเปล่าของห้องพัก ไม่มีหุ่นยนต์ที่รักอยู่ภายในห้องเหมือนดั่งที่เคยเป็นมา เธอพยายามหาจนทั่วแต่ไม่พบ จนกระทั่งได้รับโทรศัพท์จากบริษัทที่เธอซื้อหุ่นยนต์ โทรมาแจ้งว่าที่รักได้กลับไปยังบริษัทเป็นที่เรียบร้อย
