“หนูพึ่งรู้นะคะ ว่าการมีเงินมีอำนาจ บางทีก็ไม่ได้อิสระอย่างที่คิด ”
เธอพูดพร้อมมองออกไปด้านนอก อยู่ๆมือหนาก็คว้าตัวเธอไปกอดอย่างไม่มีเหตุผล ไพลินยิ้มและมองวิวไปกับเขาเกือบ2ชม.กว่ารถจะมาถึงหมูบ้านเล็กๆกลางหุบเขา
“ที่นี่เหรอคะ ”
เธอถามอย่างแปลกใจ เพราะที่นี่คือหมูบ้าน
สภาพไม่น่าเหมาะทำเหมือง
“ไปถามหาห้องพัก บอกแค่ว่าเรามาเที่ยวไม่ต้องเรียกฉันว่านาย ”
เขากำชับไคเลอร์อีกครั้งก่อนลงจากรถ
“ครับ ”
ไคเลอร์ลงไปติดต่อกับชาวบ้าน คุยกันอยู่พักใหญ่ เดินคิ้วขมวดกลับมาที่รถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“นายครับ ชาวบ้านบอกไม่มีที่พัก แต่มีบ้านของแกที่พอมีที่ให้นอนครับ ”
ไพลินถึงกับหน้าหงอย เอาไงละทีนี้
“คงต้องนอนไปก่อน ถ้าจะกลับออกไปคงอีก2ชม.เสียเวลา ทำตัวให้เหมือนคนมาเที่ยว อย่าให้ใครรู้ว่าพวกเรามาทำอะไร ”
“ครับนาย ”
ไพลินเดินลงจากรถ พร้อมสูดเอาอากาศเข้าเต็มปอด
เสียงลมยามค่ำพัดเอื่อยๆ ปะทะใบไม้
