“พี่พร้อมเดินไหวไหม คุณเจคอปคะช่วยที”
เธอถามพี่ชาย ก่อนหันมาขอความช่วยเหลือจากเขาอย่างอ้อนวอน เพียงเขาโทรกริ้งเดียวลูกน้องที่รอด้านนอกก็วิ่งเข้ามา แล้วรีบนำตัวส่งโรงพยาบาล
“พี่พร้อมอย่าเป็นอะไรนะ ฮึก!!”
ไพลินร้องไห้เรียกพี่ชายตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล พอมาถึงพร้อมรบถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที เพราะอาการสาหัสมาก
“ฮึก!!ฮึก!!ฮึก!!”
เจคอปมองคนข้างๆที่เอาแต่สะอื้นไม่หยุด
“ผู้หญิงนี่มันต้องใช้น้ำตาแก้ปัญหาตลอดเลยรึเปล่าวะ ”
เขาจ้องเธออย่างหงุดหงิด ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อีกนิดนึงพร้อมเลื่อนมือแตะไหล่เธอเบาๆ
“หยุดร้องซักทีเถอะ พี่ชายเธอไม่เป็นอะไรหรอก”
คนตัวเล็กหันมามองเขาทันที ก่อนปากน้อยๆจะเบ้ขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงสะอื้น กับน้ำตาที่ไหลยาวเป็นทางลงข้างแก้ม
“ฮึก!!หนูมีพี่ชายแค่คนเดียวนี่คะ”
โอ้ตายแล้ว เหมือนที่เขาทำจะไปสะกิดต่อมน้ำตาเธอให้ไหลเยอะกว่าเดิมซะอีก เจคอปสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่แ
