“คุณมีญ่าสงสัยเรื่องของเราแล้วนะคะ ซักวันเธอก็คงรู้ ”
ไพลินพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ถ้าเกิดเธอรู้ขึ้นมา คุณเจคอปจะทำยังไงคะ ”
เมื่อเขาเอาแต่เงียบเธอก็เดินหน้าถามต่อ
“ฉันจะจัดการเอง ”
เขาตอบเรียบๆเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“แล้วทำไมคุณถึงไม่ตกลงเป็นแฟนกับเธอละคะ เธอสวยและดูชอบคุณขนาดนั้น ”
ไพลินถามไม่หยุด คงเพราะเมาด้วยนั่นแหละ
“ไม่ใช่เรื่องของเธอที่ต้องมายุ่ง ลืมหน้าที่ตัวเองแล้วรึไง หรือเริ่มอยากเป็นมากกว่านั้น ”
คำตอบของเขา ทำก้อนอะไรซักอย่างตีบตันที่คอ มันเหมือนเธอกำลังจะหายใจไม่ออก น้ำตาคลอเบ้าดีที่บนรถมันมืดมาก เขาจึงไม่เห็นว่าน้ำตาเธอกำลังเอ่อ
“ขอโทษค่ะ ทีหลังหนูจะไม่ถามอีก นี่ค่ะสร้อยคุณหนูไม่เอา ”
เธอถอดสร้อยราคาแพงคืนให้เขา ‘แปลกนะทั้งที่เขาก็พูดความจริงทั้งนั้น เสียใจอะไรวะไพลิน อย่าบอกนะว่าเริ่มรู้สึกกับเขา ’
เธอได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ
“ถอดกำไลให้หนูหน่อยค่ะ หน
