ไพลินมองดูยายอีกครั้ง ก่อนลุกขึ้นแล้วย่องเบาๆไปเปิดประตู
“นอนไม่หลับเหรอคะ” ไพลินเอ่ยเสียงแผ่ว เมื่อเห็นว่าเขารีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นประตูเปิดออก
เจคอปสบตาเธอนิ่ง ก่อนพยักหน้าหงึกๆ อย่างคนที่ยอมรับอย่างหมดท่า
“มานั่งนี่”
ไพลินย่องเบาๆมานั่งข้างเขา
เจคอปโน้มหน้าเข้ามาใกล้พลางกระซิบเบาๆ ราวกับเป็นความลับที่ไม่อยากให้ใครได้ยิน
“ไม่ได้กอดเธอ…ฉันนอนไม่หลับ”
แววตาเขาจริงจังเสียจนหัวใจไพลินเต้นแรง อย่างห้ามไม่ได้ เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตานั้น ก่อนที่เจคอปจะเหลือบปลายตามายังเสื่อผืนเก่าข้างๆ ที่มีหมอนใบเดียววางอยู่ราวกับส่งสัญญาณเงียบๆ ให้เธอนอนด้วยกัน
ริมฝีปากไพลินคลี่ยิ้มบางอย่างเข้าใจ เจคอปนอนลงพร้อมกางแขนออกอย่างเงียบงัน เปิดพื้นที่เล็กๆให้เธอนอนลงข้างๆ
ร่างเล็กเอนกายนอนอย่างคุ้นเคย ใช้แขนแข็งแรงของเขาแทนหมอนหนุน ความอุ่นจากผิวกายและกลิ่นคุ้นเคยของกันและกันโอบล้อมในทันที ความกร
