เวลาผ่านไปพักใหญ่ แก้มหอมเริ่มแก้มแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เปรมสังเกตุดูหญิงสาวที่นั้งอยู่ตรงหน้าแก้มหอมดูเหมื่อนมีอะไรในใจ ดูเธอไม่ค่อยสดชื่น
"คุณหอมมีอะไรไม่สบายใจ เออ..ระวายกับผมได้นะครับ"
"ทำไมคุณเปรมถึงคิดว่าหอมมีเรื่องไม่สบายใจละคะ"
แก้มหอมถามขึ้นเธอเองก็พยายามเก็บอาการไว้สุดๆแล้ว
"แววตาไงครับ แววตาคุณมันบอกว่าตอนนี้คุณมีเรื่องไม่สบายใจ"
"คุณเปรมเก่งจังเลยนะคะ อ่านแววตาคนอื่นออกด้วย"
"ไม่หรอกครับผมจะมองแค่คนที่ผมห่วงใยเท่านั้น"
เปรมพูดพร้อมกับจ้องตาแก้มหอมอย่างมีความหมายในนั้น
"เออ...คุณเปรมคะ คือหอม.."
"ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้แต่เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นี้ครับ"
เขาส่งยิ้มอย่างจริงใจมาให้เธอ
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
แก้มหอมส่งยิ้มกลับไปอย่างสบายใจขึ้น
"หอมขอไปเข้าห้องน้ำแปบนะคะ"
"ตามสบายครับ ว่าแต่ไหวแน่นะครับ ให้ผมเดินไปเป็นเพื่อนไม"
"ไม่เป็น
